Secondaire studies aan het Koninklijk Atheneum te Brugge (Verversdijk), moderne afdeling en de Koninklijke Cadettenschool te Laken, wetenschappelijke A, van 1951 tot 1954 en van 1954 tot 1957. Onder mijn merkwaardige leraars vermeld ik mijn wiskundeleraar op het atheneum, J.Mattheeuws en mijn leraar Nederlands in de Cadettenschool Frans Van Vlierden, alias Bernard Kemp. In de twee scholen eindigde ik als primus van het jaar en kende dus de last goed student te zijn. Mijn moeder vond dat ik naar de Cadettenschool “moest” omwille van de financies, in een gezin met vijf goede studenten moesten mijn ouders wel creatief denken. Of ik geschikt was om een loopbaan in het leger te beginnen was een andere zaak. Ik denk het niet en heengaan uit het Atheneum en Brugge is altijd een soort van verbanning geweest. Ik lukte in 1957 het toelatingsexamen van de Koninklijke militaire school, afdeling Polytechnische, na een opleiding in Aarlen vervoegden we de K.M.S. in de 112-de promotie.

Na twee jaar, in 1959 behaalden we het brevet van onderluitenantleerling Applicatieschool.
Ik was primus van de promotie en werd cacque van de 112-de.
Maar in 1960 moest ik de school verlaten omwille van een niet mogelijkheid om te trouwen in de Militaire School. Ik huw op 20 oktober 1960 Marie-Louise (Lou) De Causmaeker uit Blankenberge (° 8 april 1939). Uit het huwelijk worden geboren: Johan (1960), Jan (1962) en Hans-Christiaan (1970).

Eerst behaal ik de kandidatuur Wiskunde met onderscheiding voor de Centrale Examencommissie, eens de keuze van de studierichting gemaakt word ik van 1961 tot 1963 student aan de KULeuven in de licentie wiskunde. Ook was ik toen leraar aan het St. Pieterscollege in Leuven waar ik wiskunde, tekenen en natuurkunde doceerde.
In 1963 word ik licentiaat in de wiskunde op een thesis over de Algemene Relativiteit en behaal die graad met de grootste onderscheiding. In dezelfde adem werd ik ook geaggregeerde van het hoger secundair onderwijs met de grote onderscheiding.
Van oktober 1963 tot oktober 1967 ben ik assistent en doctoraatsstudent in Leuven. Ik had toen contact met Universitas medewerkers zoals Herman Parret, Herman Roelandts, Georges Adé, Eddy Stols enz., met velen bleef een grote vriendschap maar vooral een blijvende interesse en respect voor elkaars wetenschappelijke activiteiten.

In 1967 behaal ik het doctoraat Wiskunde na studies ondermeer in Lille, Amsterdam en Parijs. Ik kwam zo in contact met vele grote wiskundigen zoals Pierre Deligne (ULB), Alexandre Grothendieck, de vernieuwer van de Algebraïsche Meetkunde en medestichter van de groene beweging in Europa. Mijn promotoren waren Professor Louis Bouckaert, een zeer bekwame wis- en natuurkundige uit Leuven en Prof. Paul Dedecker, een man die voortdurend de wereld afreisde en door zijn vele ervaringen in Latijns-Amerika ons in contact bracht met wiskundigen uit Chili, Peru, en Brazilië. Ze drukten een grote stempel op mij “opvoeding”.

Na het leraarschap in het Sint-Pieterscollege word ik assistent aan de KULeuven bij Prof. Louis Bouckaert ( jaren later hebben mijn drie zonen in dat college gestudeerd ). Na mijn doctoraat maak ik dan de klassieke bliksemloopbaan van eind de jaren zestig. De professoren, die vroeger soms tot twintig uur per week doceerden, mochten plots niet meer dan zes uur les per week doceren. Er kwamen dus heel wat plaatsen vrij aan de universiteit temeer daar de overheid de ideeën van het “Colloque de Caen” overnam. Dit hield in dat een academicus niet alleen onderwijs maar ook en vooral onderzoek moest plegen.

Kortweg was ik in 1974 gewoon hoogleraar, merkwaardig genoeg had ik opnieuw soms tot twintig uur les per week ( ik was lang titularis, zonder vervanging, van 6 vrij grote cursussen). Zo ging ik 13 jaar voor 1 à 2 dagen naar Kortrijk waar de universiteit Leuven een bijhuis had, campus Kortrijk genoemd. De oprichting was een puur politieke beslissing die uitgevoerd werd met een minimum van materiële en vooral menselijke middelen. Gelukkig waren ook hier positieve aspecten: de studenten hadden veel begrip voor hun navetterende professoren en ik leerde veel interessante collega’s ook van andere faculteiten kennen, ik denk op mensen zoals Prof. Paardekoper, rector H.Brugmans.

Terwijl ik dus in verschillende faculteiten les gaf, zelfs in de economie, organiseerde ik in onze onderzoeksgroep algebra en topologie het onderzoek, vroeger onbestaand, ondermeer door seminaries te organiseren, ook met vrienden en collega’s van de U.C.L. Jammer genoeg moesten we dan de grote taalstrijd meemaken en verhuisden de Franstaligen naar Louvain-la-Neuve: een zeer dure politieke flater die het begin was van een breuk tussen de twee taalgemeenschappen daar waar een wederzijdse verrijking mogelijk en wenselijk was.

Met de jaren had ik ook het genoegen heel veel jonge studenten via de thesis op te leiden tot degelijke wiskundigen die vooral door het onderwijs zelf voor vernieuwing zorgden. Een 300-tal licentiaatthesissen, een tiental doctoraten en veel lessen en seminaries maakten dat we nooit het contact met de jeugd verloren. Door de zogenaamde “Moderne Wiskunde” en de Industriële Revolutie, later ook de informatica, was het aantal studenten immers fel toegenomen (200 eerste-kanners!).

Ik was ook bijzonder actief, tegen wil en dank, in het academische beleid. We waren immers erg onderbestafd en stonden in voor alle diensten met een minimum van administratieve hulp.

Ik was 9 jaar lid van het bureau van de faculteit, van 1982 tot 1985 vice-decaan, voorzitter van de programmacommissie wiskunde gedurende 15 jaar ( medeoprichter van de studierichting informatica, waarvan rector De Somer zei: het is overbodig want geen wetenschap maar we moeten volgen omwille van het studentenaantal), departementsvoorzitter van 1991 tot1998.

Van jongs af aan ben ik een grote lezer geweest, het is gratis, interessant en ik heb lang gedacht dat het geschreven woord juist was. Vooral in de Cadettenschool en de Militaire School waren er omvangrijke bibliotheken ter beschikking van de leerlingen. Ook culturele activiteiten waren legio: spreekbeurten, filmmuseum, cabaret en toneel (zoals “Wachten op Godot” met S.Rouffaer).

In Leuven waren de contacten, ondermeer met de Universitassers bepalend voor een verder contact met taal, kunst en filosofie. Ik woonde enkele hoogstaande seminaries bij van Prof. Ladrière en veel beroemde en beruchte voordrachten, zoals van A.Dewaelhens, J.Lacan en Derrida.

Ik was van Sint-Maartensdal, blok II nr.342, Leuven waar ik van 1963-1970 woonde verhuisd naar Oud-Heverlee, Ophemstraat 52, maar dat weerhield ons niet intens mee te leven met de borrelende cultuur in de universiteitsstad. In het jonge Stuc bijvoorbeeld waren we vaste klanten voor filmreeksen (Fassbinder, Bergman enz.) en de moderne dans. Meer en meer werd ik voor de literatuur, kunst en wetenschap gepassioneerd. Eind van de jaren tachtig begon ik met het schrijven van gedichten. Mijn eerste bundel “Gesprekken met de buitenwereld” dateert van 1985 maar werd nooit gepubliceerd, ze bestond uit 25 gedichten van 5 strofen van 5 verzen, waaruit mijn liefde voor mooie getallen nog eens moest blijken.
Zo kwam ik in contact met de Leuvense Schrijversactie-Europees Poëziefestival van Eugène Van Itterbeek. Van 1986 tot 1995 ben ik in de Blijde Inkomstenstraat bij Eugène erg actief geweest. Ik heb een tijdlang meegewerkt aan het tijdschrift “Letters”, aan de poëzieprijs van het centrum en aan de organisatie van de zeer hoogstaande Internationale Congressen die Eugène organiseerde. Vooral dat van “Poëzie en Wetenschap” in 1989 met een bijdrage over “Mathematics and Poetry” en deze (de laatste?) over Moderniteit en Traditie in 1995 met een bijdrage over “Modernité et Tradition dans les Sciences”. Ik was lid van de raad van bestuur en zelfs voorzitter (de laatste?) van het Europese Poëziecentrum, dat in 1996 gekapseisd is onder de druk van verzopen financies en innerlijke twisten. Wat later is de prachtige bibliotheek van het centrumvoor een prikje verkocht aan het Poëziecentrum te Gent en kort nadien zwaar beschadigd in een brand. Helaas!

Ik heb ook veel bijgeleerd en samengewerkt met de Leuvense Schrijversacademie “Wel” van Hans Devroe. Ik heb daar cursussen gevolgd over het Schrijven van verhalen, fictie en non-fictie, film, semiotiek maar vooral poëzie. Mijn eerste publicaties waren in de Letters van Eugène en in Wel van Hans Devroe. Ik heb een reeks essays over literatuur geschreven :”Robert Walser, Elsa Morante, Hermann Broch, Wiskunde en Poëzie, Oulipo enz.”.

Mijn eerste gedichtenbundel:”Het innerlijke van de Cirkel” verscheen in 1988 bij de Leuvense Schrijversactie van Eugène. Het was een mooie uitgave met tekeningen van Anatole Fomenko, een Russische wiskundige, beroemd voor zijn zwart-witte pentekeningen waar de wiskunde metaforisch gebruikt wordt om het sovjetsysteem te beschrijven in zijn gigantisme en gruwelijkheid. Ook in mijn poëzie wordt de kwalitatieve wiskunde gebruikt om gevoelens en het mededelen ervan uit te drukken. Een moeilijkheid is dat die wiskunde niet gekend is of verkeerd begrepen wordt. Maar soms is de interesse droevig laag. Neem de titel van mijn tweede bundel: “Porismen”, uitgegeven bij uitgeverij P van Leo Peeraer te Leuven. Een porisme is bij Euclides een stelling die opduikt in het bewijs van een andere stelling, Proclos spreekt van een geschenk der goden. Weinigen begrijpen of reageren!

Ook de titel van mijn vierde bundel was doorstroomd van wiskundig geformuleerde gevoelens: “Bijna nabij” draagt een symmetrie, een (weer)spiegeling en het omgevingsbegrip of nabijheid waarop de gehele topologie gebouwd is. Niemand is verplicht te begrijpen maar de dichter hoopt dat de intuïtie de lezer in de goede richting duwt. Iemand zoals de beeldhouwer Alexander Ketele heeft er een project rond ontworpen, drietalig verschenen ter gelegenheid van enkele tentoonstellingen.
Het meest geciteerde essay over Wiskunde en Poëzie is “ Ultimately, mathematics is poetry” in het “Humanistic Mathematical Network”, 1991 tijdschrift waarin heel wat reflectie over wiskunde en kunst te lezen zijn.

Maar dat kan ook in het Nederlands, in 2007 verscheen een themanummer van “Wel” met als titel “De mathematische Muze” waarin over dit betoverende onderwerp heel wat inlichtingen en voorbeelden staan.

Uiteindelijk was ik medeoprichter van Mengmettaal, een Leuvens kunstenaarscollectief. Kort na de teleurgang van het Europese Poëziecentrumhebben de meeste dichters van Leuven een losse vereniging in het leven geroepen die de beeldende kunsten en de poëzie bij elkaar bracht onder het impuls van Lieve Devijver, Mark Meekers, Johan van Cauwenberg, An Wiering en velen anderen werd met zeer weinig middelen elk jaar een programma opgebouwd en uitgevoerd dat meestal kunstenaars en dichters bij elkaar bracht. Dikwijls werd er rond een thema gewekt zoals “De dood”. Een hoogtepunt was de vertaling en de diverse opvoeringen van de “Pierrot Lunaire” een verassend frisse en sterk werk van de Franstalige Leuvense dichter F.Giraud. Mengmettaal vernieuwt zich voortdurend, heeft een uitmuntende website en blijft actief.

Sinds jaren schilder ik allerlei vormen, als topoloog (de wiskunde van de vormen) ben ik door krommen en oppervlakken begeesterd. De band van Möbius is mijn geliefkoosd object.

Rond 2000 ben ik begonnen systematisch Jordan-krommen te tekenen. Dit zijn gesloten (zonder begin noch eind) krommen die zichzelf niet snijden. Het zijn dus vervormingen van de cirkel, maar het aantal mogelijke vervormingen is eindeloos in het oneindige vlak. Een verassend moeilijk te bewijzen, maar vrij natuurlijke bewering over Jordan-krommen is dat ze het vlak in juist twee gebieden verdelen, de binnenkant en de buitenkant. De krommen die ik teken worden ogen, bloemen, vogels, maskers enz. terwijl ze draaien rond twee, drie of meerdere (vaste) punten in het vlak. Dergelijke krommen zijn op continue vervorming na elementen van belangrijke groepen (vrije groepen op 2, 3 of meerdere generatoren).

Het merkwaardige en tot heden niet bekend is dat die krommen zelf een aritmetica dragen, b.v. van de vorm 3+5+8=16. Het zijn aldus, zegt Prof. E.Stols iconen van wiskundigen realiteiten. Men ziet bovendien dat de getallen dikwijls zo optreden dat een derde getal de som is van twee voorgangers, dat is karakteriserend voor de rij van Fibonacci.
Als kleuren gebruik ik het kleurenpalet van Plato uit zijn Timeus. Hij maakt elke kleur vanaf 5 basiskleuren met behulp van een eenvoudige formules zoals A+ 2B+C+D+E waarbij elke letter een kleur voorstelt.